19th July 2008
Original Composition of Hanzel M. Vergel de Dios
24-7, break-a-bone and a nice under wear
Coins and bills, sliced bread and holy water
“Where, Where and Where”? Ears bloody swollen
Tangent and spicy words every night were spoken
Endless fights disgust and hate, counted one to eight
She’s like crawling Tarantula, fond of killing her mate
Tongue like razor blade, cutting deep into my flesh
She put more hatred instead love, kiss and caress
Not even once, not even twice, but yes many times
I was alone in the dark, eagerly wanting to take her advice
Rocks tremble from mountains, big splashes from ocean
Begging for just only one “Please treat me like human!”
One wicked morning, when I was alone silently weeping
A voice from within, by far sarcastically saying,
“You waste and abuse your kindness, Oh what a disgrace”!
Growling provoking, while skies turned dark grey hazes!
“Thanks for the time, it was really appreciated”
Rage and anger came, my sweat are always neglected
Spend your own time! You are the most senseless!
You’re like a pumpkin, big hallow EMPTINESS!
This is my handsome gun with my cute little bullet
How to use it? NEVERMIND! I always refuse it
Pull the trigger? Nope! “I don’t give a stupid damn”!
Nor wink my eye sighting up, spit it now, you tasteless bubblegum!
Sunday 22 November 2009
Sin Defecto Conquista
Original Composition of Hanzel M. Vergel de Dios
July 23, 2008
You are my enemy, Behold! Yes you are my enemy
Never ever cross the wire, we might start a misery
Don’t you even smile, you came here so high
With big fork, red colored reptile, horned stupefied
Wear your metal, I’ll fight formed-like cannibal
Eat you alive with no hindrance, barely radical
Ha ha ha! “Grip your sword, feeling like a free-fall”
Blow molasses smoke, eyebrow up, I stand tall
Say you’re prayer little one, Did you include everyone?
Distances are few steps, from you and the Dark One
Clinging keys and chains, rusted gates are open
Mana, magic, cosmic, were no use even mastered omen
Down you fall, lightning strikes beneath my palm
Slab of meat, your body slam, Kablam! Kablam!
Every cells slowly grasping, forehead soft-cracked bleeding
Angst, hate, disgust, still from nerves like river flowing
Four satinned-soldiers, tapping the coins on your eyes
Orange dawn, wind whistles, gently blows as cold as ice
Wenge wooden carcass, full glass on perfect distance
Festive praise, swarms and maggots march and dance
July 23, 2008
You are my enemy, Behold! Yes you are my enemy
Never ever cross the wire, we might start a misery
Don’t you even smile, you came here so high
With big fork, red colored reptile, horned stupefied
Wear your metal, I’ll fight formed-like cannibal
Eat you alive with no hindrance, barely radical
Ha ha ha! “Grip your sword, feeling like a free-fall”
Blow molasses smoke, eyebrow up, I stand tall
Say you’re prayer little one, Did you include everyone?
Distances are few steps, from you and the Dark One
Clinging keys and chains, rusted gates are open
Mana, magic, cosmic, were no use even mastered omen
Down you fall, lightning strikes beneath my palm
Slab of meat, your body slam, Kablam! Kablam!
Every cells slowly grasping, forehead soft-cracked bleeding
Angst, hate, disgust, still from nerves like river flowing
Four satinned-soldiers, tapping the coins on your eyes
Orange dawn, wind whistles, gently blows as cold as ice
Wenge wooden carcass, full glass on perfect distance
Festive praise, swarms and maggots march and dance
Tatlo Ko’ng Pag-ibig
Hulyo 28, 2008
May galos ang tuhod, Hawak lagi’y tungkod
Bali ang tagiliran, Telang puti aking nilagyan
Huminto ang pagkamalay, sa alikabok at kalawang
Tubig sa katawan, naubos, natuyuan
Buhay kong inalay, inagaw ng mga anay
Sakit at pighati, tiniis at sinanay
Kalbaryong kinagisnan, doo’y may naiwan
Naglulugong mga inakay,dugo , nilalaman
Kaya kong lumipad, saan man mapadpad
Pakpak ma’y walang tingkad, sa iniwan kong pugad
Bigkas kong himig, taglay ng aking bibig
Dala lagi sa puso, tunay at wagas na pag-ibig
Itinaya ko ang pesetas, bahala na ang bukas
Walang kamalay-malay, kung ano ang balangkas
Tanging dasal lamang, ang hawak hanggang wakas
Iisa lang ang armas, Diyos sa huli Sya’y bibigkas
May galos ang tuhod, Hawak lagi’y tungkod
Bali ang tagiliran, Telang puti aking nilagyan
Huminto ang pagkamalay, sa alikabok at kalawang
Tubig sa katawan, naubos, natuyuan
Buhay kong inalay, inagaw ng mga anay
Sakit at pighati, tiniis at sinanay
Kalbaryong kinagisnan, doo’y may naiwan
Naglulugong mga inakay,dugo , nilalaman
Kaya kong lumipad, saan man mapadpad
Pakpak ma’y walang tingkad, sa iniwan kong pugad
Bigkas kong himig, taglay ng aking bibig
Dala lagi sa puso, tunay at wagas na pag-ibig
Itinaya ko ang pesetas, bahala na ang bukas
Walang kamalay-malay, kung ano ang balangkas
Tanging dasal lamang, ang hawak hanggang wakas
Iisa lang ang armas, Diyos sa huli Sya’y bibigkas
Wan Dey Adbentyur Op Joe Salakot
Paalala: Ang mga lugar, bagay, tauhan at pangyayari ay walang kinalaman kanino man at pawang hindi sinasadya.
Tatlumpu't walong taong gulang na si Joe Salakot. Nag-iisip araw-araw upang makapag abroad. Sinwerte at nakarating ng ibang bansa. Namulat sa katotohanan kung ano sa kanya ang ibig sabihin ng OFW.
“Akala ko mayayaman ang mga OFW”, Ito ang notion pag nasa abroad ibig sabihin mayaman na. Hindi pala totoo. Yung regular na OFW, P20 toP30K kada buwan. Yung taga Middle East, US at Europe mas malaki ang sweldo, kaso mas malaki din ang ginagastos. Ang hirap pala dito, pero kailangan kayanin hanggat kaya. Ang sarap nga ng pagkain dito sa abroad, pero madalas, paksiw at adobo lang ang chibog para makaipon. Pag dating ng sahuran ang unang tinitingnan ang palitan ng piso sa dolyar. Magdadasal pa sana tumaas ang palitan. Kailangan magtiis para may ipon pag uwi sa Pinas lalo na at madaming susundo na mga kamag-anak galing probinsya pag lapag sa airport. Matindi pa naman ang tsismis sa Pinas, pag may pasalubong masaya sila, pag hindi naabutan, magtatampo at sisiraan ka. Tsk tsk tsk.
“Ang hirap talga magtrabaho sa bansang iba ang tingin sa mga Pinoy, makaka experience ka ng deskriminasyon at siguradong nagugulangan ka kahit ayaw mo. “Sige lang tiis lang, iiyak na lang, kawawa naman ang mga umaasa sa Pinas, besides wala
din naman aasahang magandang trabaho sa Pinas. Ang mahal pa ng bigas, gatas, sardinas
at upa sa apartment. Tiis-tiis lang kahit maraming gago sa trabaho, kahit panget ang working condition, kahit delikado, kahit mahirap. Pag-nakapagpadala na, OK na. tawag pa, “Hello! Kumusta na kayo diyan?”
Nakakaburyo, nakakalungkot, nakakapagod, nagkakasakit kaiisip sa Pinas. Kailangan din ng suporta, kundi man physically, emotionally or spiritually man lang sana.
“Hoy Pareng Caloy, ang tagal mo na pala dito, 5 years na? Grabe nakakalbo ka na.
Bakit ganun? Eh ang edad mo bente-nuebe lang? “Nagpunta ka na ba sa ospital kanina, Si Pareng Toti ayun may artery disease, pero gustong lumabas agad, para makapagtrabaho na. “Nabalitaan mo na rin ba ang nangyari sa pamilya ni Pareng Eman? “Ayun! Nag-addict ang anak, yung anak na babae naman nabuntis, at ito pa, Yung esmi nya sumama sa iba.! Naalala ko tuloy yun kantang sikat noon. “NAPAKASAKIT KUYA EDDIE.”
“Pare uuwi na ko ha at maganda ang palabas sa TV. Pagdating sa bahay. “ Uy hanep! The Return of Superman, bidang bida talga, “Wala yan sa Pinas, merong Nora Aunor at Flor Contemplacion, bayani in a truest sense of the word. “Paano si Rizal at Bonifacio?” wala na rin atang sense, Mas matindi pa ang sinusuong na pagiging bayani ng OFW. Mas maraming giyerang pinagdadaanan, mas maraming bala at sibat ang tumatama sa katawan lalo na’t puro gago ang kasama sa trabaho.”
“Boring na ang Superman, Mailipat nga ng ibang channel, Wow balita! Ok to!” Anak ng teteng
puro politika!” “Ooops teka kailangan pala mahaba ang pasensya dito sa abroad, kesa sa mga kongresistang yan at mga senador na yan.” “Takot mawalan ng sweldo yang mga yan.” Hahahaha!
“Malas ng OFW, swerte ng pulitiko, hindi umuupo ang OFW para magbigay ng autograph o interviewhin ng media (unless nakidnap) “madalas nasa sidelines lang ang OFW. “Ang swerte ng mga politiko, nakaupo sila at ginagastusan ng pera ng Filipino, “hindi nga sila naiinitan o napapaso ng langis o napapagalitan ng amo o kumakain ng paksiw para makatipid o nakatira sa compound with conditions less than favorable o nakikisama sa ibang lahi para mabuhay. “Ang seswerte nila!”
“Yoko na nitong channel na to! Lipat nga natin sa action! Ayan, ‘Saving Private Ryan” sa HBO. “Ang galing ni Tom Hanks. Pero mas magaling ang OFW. Matatag, mas matatag pa sa sundalo”. “Mas matatag pa sa mga grupong alam nyo”. Mahusay sa reverse psychology, sa negotiation at counter attacks. “Kaso paano kung hindi tumagal ang OFW? Tatagal pa ba? Oo tatagal pa. Pag nagbago na ang Pinas”. “Eh kailan? May tsansa pa ba?”
“Uy teka! Alas tres na nang umaga. Kailangan ko na matulog”. ZZzzzzz.
Nanaginip si Joe Salakot. Napanaginipan nya ang kanyang pamilya. Kumakain sa isang
Hapag-kainan. Ang sarap ng ulam, bagoong, lechon, inihaw na isda at taba ng talangka. Sinusubuan pa nya ang bunsong anak habang ang mga biyanan naman ay nagbabasa ng
devidendazo sa karera. Si Yaya nakikipagtext sa syota nyang taga pier habang paulit ulit namang pinapanood ang pelikula ni Sharon at Robin. Pagtapos kumain, lumabas ng bahay, naririnig pa nya ang boses ni Arnold Clavio sa TV ng kapit-bahay, nagyosi sabay sigaw sa kapit-bahay “Pre! ayos ba tayo diyan?”. Iwas naman kaliwang banda na may kapitbahay na nagiinuman, Red Horse at Ginebra, ang pulutan naman ay kropek at isaw. Pag balik sa loob ng bahay, sa kusina naghuhugas ng pinagkainan si Misis at masarap pa rin pakinggan ang salitang “Mahal kita.” Sarap pa rin talaga mabuhay sa Pinas.
Alas syete ng umaga. Gumising, bumangon at nagdasal si Joe Salakot, napangiti. Papasok na naman sa kumpanya nyang gago. Kumuha ng barya para sa pamasahe na kasing halaga ng isang kilong asukal. Naglakad patungo sa bus stop habang nag dadalawang isip pa kung bibili ng bisekleta na gagamitin para sa araw-araw. Isa na lang ang nabigkas habang nagbabayad ng pamasahe sa bus. “Bayani ka OFW.”
Tatlumpu't walong taong gulang na si Joe Salakot. Nag-iisip araw-araw upang makapag abroad. Sinwerte at nakarating ng ibang bansa. Namulat sa katotohanan kung ano sa kanya ang ibig sabihin ng OFW.
“Akala ko mayayaman ang mga OFW”, Ito ang notion pag nasa abroad ibig sabihin mayaman na. Hindi pala totoo. Yung regular na OFW, P20 toP30K kada buwan. Yung taga Middle East, US at Europe mas malaki ang sweldo, kaso mas malaki din ang ginagastos. Ang hirap pala dito, pero kailangan kayanin hanggat kaya. Ang sarap nga ng pagkain dito sa abroad, pero madalas, paksiw at adobo lang ang chibog para makaipon. Pag dating ng sahuran ang unang tinitingnan ang palitan ng piso sa dolyar. Magdadasal pa sana tumaas ang palitan. Kailangan magtiis para may ipon pag uwi sa Pinas lalo na at madaming susundo na mga kamag-anak galing probinsya pag lapag sa airport. Matindi pa naman ang tsismis sa Pinas, pag may pasalubong masaya sila, pag hindi naabutan, magtatampo at sisiraan ka. Tsk tsk tsk.
“Ang hirap talga magtrabaho sa bansang iba ang tingin sa mga Pinoy, makaka experience ka ng deskriminasyon at siguradong nagugulangan ka kahit ayaw mo. “Sige lang tiis lang, iiyak na lang, kawawa naman ang mga umaasa sa Pinas, besides wala
din naman aasahang magandang trabaho sa Pinas. Ang mahal pa ng bigas, gatas, sardinas
at upa sa apartment. Tiis-tiis lang kahit maraming gago sa trabaho, kahit panget ang working condition, kahit delikado, kahit mahirap. Pag-nakapagpadala na, OK na. tawag pa, “Hello! Kumusta na kayo diyan?”
Nakakaburyo, nakakalungkot, nakakapagod, nagkakasakit kaiisip sa Pinas. Kailangan din ng suporta, kundi man physically, emotionally or spiritually man lang sana.
“Hoy Pareng Caloy, ang tagal mo na pala dito, 5 years na? Grabe nakakalbo ka na.
Bakit ganun? Eh ang edad mo bente-nuebe lang? “Nagpunta ka na ba sa ospital kanina, Si Pareng Toti ayun may artery disease, pero gustong lumabas agad, para makapagtrabaho na. “Nabalitaan mo na rin ba ang nangyari sa pamilya ni Pareng Eman? “Ayun! Nag-addict ang anak, yung anak na babae naman nabuntis, at ito pa, Yung esmi nya sumama sa iba.! Naalala ko tuloy yun kantang sikat noon. “NAPAKASAKIT KUYA EDDIE.”
“Pare uuwi na ko ha at maganda ang palabas sa TV. Pagdating sa bahay. “ Uy hanep! The Return of Superman, bidang bida talga, “Wala yan sa Pinas, merong Nora Aunor at Flor Contemplacion, bayani in a truest sense of the word. “Paano si Rizal at Bonifacio?” wala na rin atang sense, Mas matindi pa ang sinusuong na pagiging bayani ng OFW. Mas maraming giyerang pinagdadaanan, mas maraming bala at sibat ang tumatama sa katawan lalo na’t puro gago ang kasama sa trabaho.”
“Boring na ang Superman, Mailipat nga ng ibang channel, Wow balita! Ok to!” Anak ng teteng
puro politika!” “Ooops teka kailangan pala mahaba ang pasensya dito sa abroad, kesa sa mga kongresistang yan at mga senador na yan.” “Takot mawalan ng sweldo yang mga yan.” Hahahaha!
“Malas ng OFW, swerte ng pulitiko, hindi umuupo ang OFW para magbigay ng autograph o interviewhin ng media (unless nakidnap) “madalas nasa sidelines lang ang OFW. “Ang swerte ng mga politiko, nakaupo sila at ginagastusan ng pera ng Filipino, “hindi nga sila naiinitan o napapaso ng langis o napapagalitan ng amo o kumakain ng paksiw para makatipid o nakatira sa compound with conditions less than favorable o nakikisama sa ibang lahi para mabuhay. “Ang seswerte nila!”
“Yoko na nitong channel na to! Lipat nga natin sa action! Ayan, ‘Saving Private Ryan” sa HBO. “Ang galing ni Tom Hanks. Pero mas magaling ang OFW. Matatag, mas matatag pa sa sundalo”. “Mas matatag pa sa mga grupong alam nyo”. Mahusay sa reverse psychology, sa negotiation at counter attacks. “Kaso paano kung hindi tumagal ang OFW? Tatagal pa ba? Oo tatagal pa. Pag nagbago na ang Pinas”. “Eh kailan? May tsansa pa ba?”
“Uy teka! Alas tres na nang umaga. Kailangan ko na matulog”. ZZzzzzz.
Nanaginip si Joe Salakot. Napanaginipan nya ang kanyang pamilya. Kumakain sa isang
Hapag-kainan. Ang sarap ng ulam, bagoong, lechon, inihaw na isda at taba ng talangka. Sinusubuan pa nya ang bunsong anak habang ang mga biyanan naman ay nagbabasa ng
devidendazo sa karera. Si Yaya nakikipagtext sa syota nyang taga pier habang paulit ulit namang pinapanood ang pelikula ni Sharon at Robin. Pagtapos kumain, lumabas ng bahay, naririnig pa nya ang boses ni Arnold Clavio sa TV ng kapit-bahay, nagyosi sabay sigaw sa kapit-bahay “Pre! ayos ba tayo diyan?”. Iwas naman kaliwang banda na may kapitbahay na nagiinuman, Red Horse at Ginebra, ang pulutan naman ay kropek at isaw. Pag balik sa loob ng bahay, sa kusina naghuhugas ng pinagkainan si Misis at masarap pa rin pakinggan ang salitang “Mahal kita.” Sarap pa rin talaga mabuhay sa Pinas.
Alas syete ng umaga. Gumising, bumangon at nagdasal si Joe Salakot, napangiti. Papasok na naman sa kumpanya nyang gago. Kumuha ng barya para sa pamasahe na kasing halaga ng isang kilong asukal. Naglakad patungo sa bus stop habang nag dadalawang isip pa kung bibili ng bisekleta na gagamitin para sa araw-araw. Isa na lang ang nabigkas habang nagbabayad ng pamasahe sa bus. “Bayani ka OFW.”
He Ain't Heavy, He's My Brother
I just want to share my dream last night and it alarms my very hearth. Minsan, kahit malayo tayo sa ating mga mahal sa buhay, kailangan pinapansin pa rin natin sila. Let us show our gratitude even in small serious ways. This is my dream;
Isang gabi nang umuwi ako ng bahay, bigla na lang daw sinalubong ako ng bunso kong kapatid na lalake para manghiram ng USB flash connection for internet. Dahil sa sobrang pagod ko, nagalit agad ako sa kanya at naudlot ang ibabalita ko na natanggap na ko sa agency na inaapplyan ko patungo abroad. Narinig kaming dalawa ng Nanay at lumabas ng kwarto. Sa sobrang tindi ng sigawan naming magkapatid, hindi na nakatiis ang Nanay na sumabat sa usapan at lahat ng awat at patama nya ay ako naman ang kanyang kinagagalitan. Sa makatuwid kinampihan nya ang bunso kong kapatid.
Sobrang sama ng loob ko ng gabing yon, kayat minabuti kong lumabas na lang ng bahay at magdala na rin ng iilang damit dahil pinlano ko nang makitulog muna sa isang kaibigan. Hindi pa ko nakakalayo ng ilang blocks sa bahay namin, parang sinasadya ng tadhana na sya namang sinasalubong ako ng naturing kong kaibigan na sya kong pupuntahan ng gabing yaon. Nag-usap kami kung anong nangyari sa bahay at naikwento ko naman ng buong detalye. Habang naguusap kami, bigla naman syang nagyaya na magbasketball muna kami. Dahil maaga pa naman,
pumayag na din ako, gayun na din wala naman pasok sa trabaho kinabukasan.
Nakarating kami sa covered basketball court. Laking gulat ko na parang ang mga player ay pawang mga hoodlum. Napakalaki ng mga katawan at puro tatoo ang mga ito. Nagtataka rin ako sa sarili ko na bakit dalawa lang kami ng kaibigan kong pumunta doon sa basketball court at walang kasamang mga tropa. Nagsimula ang laro, pero sa unang laro, hindi muna ako kasali, yung kaibigan ko lang. Napaka-ingay, ang daming tao at ang lalakas ng sigawan.
Ti-noss ng referee ang bola, at sa unang agawan ng bola nagkagulo na agad, balyahan ang mga players, sapakan agad. Nagtutunugan ang kanilang mga kamao sa pagsuntok sa katawan ng isat-isa. Talsikan ang dugo sa court at umuulan ng mga bato. Takot na takot ako sa kaguluhang nagaganap, tiklop ang tuhod ko at nangangatog sa nerbyos. Maya-maya pa, nagulat na lang ako at may mga pulis na nagdatingan. Mas marami ang pulis kesa sa mga players sa basketball. Sa takot ko. tumakbo na din ako, napakahaba ng tinakbo ko hanggang sa umabot sa labasan na may napakalaking gate. Natatanaw ko na ang gate at nang umabot ako doon, bigla na lang may dumaklot sa braso ko sabay lagay ng posas sakin. Paglagay ng posas, biglang lumiwanag ang paligid. Nakakasilaw. Saka pa lamang lumantad sa akin na ang basketball na pinaglaruan namin ay compound pala ng mga bilanggo. Napapikit, napayukod at napaluha at wala nang nabanggit pa.
Kinaladkad ako hanggang umabot sa kulungan. Sabi ng pulis "Ayan mabubulok ka diyan ng isang lingo! kahit dayo ka lang,kasama ka pa rin sa rumble". Sa loob ng kulungan may mga bilanggo akong kasama. Nakakatakot ang itsura nila, mahahaba ang mga buhok at puro tatoo nga. Sinabi ko sa sarili ko na isang masamang panaginip lang 'to. Ngunit sinisigawan ako ng limang preso sa loob na "Hindi Pare! totoo ito! hindi ka nananaginip". Sinusubukan kong sampalin ang mukha ko para magising ngunit walang nangyayari. Parang totoo talaga, in High Definiton Film.
Sa mga oras na 'yon. Naglaho ang lahat ng pangarap ko. Tulala. Naisip ko na isang malaking abala ang bubunuin ko sa loob ng preso para sa isang linggo dahil nga aalis na ako patungong abroad at magrereflect sa record ko na nakulong ako. Sa isip ko, awang-awa ako sa Nanay ko. Hindi din nila alam kung nasaan ako sa loob ng isang linggo. Iyak ako ng iyak ng mga oras na yaon. Sobrang pagsisisi na sana nakinig na lang ako sa kanya.
Hindi pa natatapos ang lahat doon. Habang nagsisigawan ang limang preso sa akin na
parang mga demonyo, Lumangitngit ang pintuang bakal. Biglang may isang lalaking lumantad sa pintuan. Napakadilim, halos anino nya lang ang nakikita ko (Silhouette), Nagsalita ang lalaki sa aking panaginip habang lumiliwanag ang ilaw sa paligid. Iniabot n'ya sakin ang kanyang kanang kamay. Ang kaliwa naman nyang kamay ay iniaabot din na may hawak na USB flash. Sabay sabi nang, "Halika na Kuya, uuwi na tayo, hinihintay na tayo ni Nanay, Gumising ka na." Pagkarinig ko ng mga boses n'ya. Saka pa lang ako gumising sa aking pagkakatulog........................................... Sinundan pala ako ng bunso kong kapatid hanggang sa basketball court.
Morale of the Story: Minsan hindi natin napapansin na may mga malilit na bagay tayong ipinagdadamot sa iba ngunit wala tayong kamalay-malay na may nakalaan silang napakalaking bagay para sa atin.
Higit sa lahat, huwag madamot sa internet! Hahahahaha! Boink! *apir* =)
Isang gabi nang umuwi ako ng bahay, bigla na lang daw sinalubong ako ng bunso kong kapatid na lalake para manghiram ng USB flash connection for internet. Dahil sa sobrang pagod ko, nagalit agad ako sa kanya at naudlot ang ibabalita ko na natanggap na ko sa agency na inaapplyan ko patungo abroad. Narinig kaming dalawa ng Nanay at lumabas ng kwarto. Sa sobrang tindi ng sigawan naming magkapatid, hindi na nakatiis ang Nanay na sumabat sa usapan at lahat ng awat at patama nya ay ako naman ang kanyang kinagagalitan. Sa makatuwid kinampihan nya ang bunso kong kapatid.
Sobrang sama ng loob ko ng gabing yon, kayat minabuti kong lumabas na lang ng bahay at magdala na rin ng iilang damit dahil pinlano ko nang makitulog muna sa isang kaibigan. Hindi pa ko nakakalayo ng ilang blocks sa bahay namin, parang sinasadya ng tadhana na sya namang sinasalubong ako ng naturing kong kaibigan na sya kong pupuntahan ng gabing yaon. Nag-usap kami kung anong nangyari sa bahay at naikwento ko naman ng buong detalye. Habang naguusap kami, bigla naman syang nagyaya na magbasketball muna kami. Dahil maaga pa naman,
pumayag na din ako, gayun na din wala naman pasok sa trabaho kinabukasan.
Nakarating kami sa covered basketball court. Laking gulat ko na parang ang mga player ay pawang mga hoodlum. Napakalaki ng mga katawan at puro tatoo ang mga ito. Nagtataka rin ako sa sarili ko na bakit dalawa lang kami ng kaibigan kong pumunta doon sa basketball court at walang kasamang mga tropa. Nagsimula ang laro, pero sa unang laro, hindi muna ako kasali, yung kaibigan ko lang. Napaka-ingay, ang daming tao at ang lalakas ng sigawan.
Ti-noss ng referee ang bola, at sa unang agawan ng bola nagkagulo na agad, balyahan ang mga players, sapakan agad. Nagtutunugan ang kanilang mga kamao sa pagsuntok sa katawan ng isat-isa. Talsikan ang dugo sa court at umuulan ng mga bato. Takot na takot ako sa kaguluhang nagaganap, tiklop ang tuhod ko at nangangatog sa nerbyos. Maya-maya pa, nagulat na lang ako at may mga pulis na nagdatingan. Mas marami ang pulis kesa sa mga players sa basketball. Sa takot ko. tumakbo na din ako, napakahaba ng tinakbo ko hanggang sa umabot sa labasan na may napakalaking gate. Natatanaw ko na ang gate at nang umabot ako doon, bigla na lang may dumaklot sa braso ko sabay lagay ng posas sakin. Paglagay ng posas, biglang lumiwanag ang paligid. Nakakasilaw. Saka pa lamang lumantad sa akin na ang basketball na pinaglaruan namin ay compound pala ng mga bilanggo. Napapikit, napayukod at napaluha at wala nang nabanggit pa.
Kinaladkad ako hanggang umabot sa kulungan. Sabi ng pulis "Ayan mabubulok ka diyan ng isang lingo! kahit dayo ka lang,kasama ka pa rin sa rumble". Sa loob ng kulungan may mga bilanggo akong kasama. Nakakatakot ang itsura nila, mahahaba ang mga buhok at puro tatoo nga. Sinabi ko sa sarili ko na isang masamang panaginip lang 'to. Ngunit sinisigawan ako ng limang preso sa loob na "Hindi Pare! totoo ito! hindi ka nananaginip". Sinusubukan kong sampalin ang mukha ko para magising ngunit walang nangyayari. Parang totoo talaga, in High Definiton Film.
Sa mga oras na 'yon. Naglaho ang lahat ng pangarap ko. Tulala. Naisip ko na isang malaking abala ang bubunuin ko sa loob ng preso para sa isang linggo dahil nga aalis na ako patungong abroad at magrereflect sa record ko na nakulong ako. Sa isip ko, awang-awa ako sa Nanay ko. Hindi din nila alam kung nasaan ako sa loob ng isang linggo. Iyak ako ng iyak ng mga oras na yaon. Sobrang pagsisisi na sana nakinig na lang ako sa kanya.
Hindi pa natatapos ang lahat doon. Habang nagsisigawan ang limang preso sa akin na
parang mga demonyo, Lumangitngit ang pintuang bakal. Biglang may isang lalaking lumantad sa pintuan. Napakadilim, halos anino nya lang ang nakikita ko (Silhouette), Nagsalita ang lalaki sa aking panaginip habang lumiliwanag ang ilaw sa paligid. Iniabot n'ya sakin ang kanyang kanang kamay. Ang kaliwa naman nyang kamay ay iniaabot din na may hawak na USB flash. Sabay sabi nang, "Halika na Kuya, uuwi na tayo, hinihintay na tayo ni Nanay, Gumising ka na." Pagkarinig ko ng mga boses n'ya. Saka pa lang ako gumising sa aking pagkakatulog........................................... Sinundan pala ako ng bunso kong kapatid hanggang sa basketball court.
Morale of the Story: Minsan hindi natin napapansin na may mga malilit na bagay tayong ipinagdadamot sa iba ngunit wala tayong kamalay-malay na may nakalaan silang napakalaking bagay para sa atin.
Higit sa lahat, huwag madamot sa internet! Hahahahaha! Boink! *apir* =)
God and The Black Man On Our Appetite
In the beginning, God created Heaven and Earth and populated the Earth with broccoli,
cauliflower and spinach, green and yellow and red vegetables of all kinds, so Man and Woman would live long and have healthy lives. Then using God's great gifts, The Black Man created Ben and Jerry's Ice Cream, Selecta and Magnolia, Krispy Crème and Dunkin Donuts. And The Black Man said, "You want chocolate with that?"
And Man said, "Yes!" and Woman said, "and as long as you're at
it, add some sprinkles." And they gained 10 pounds. And The Black Man
smiled with har har har!
And God created the healthful yogurt that Woman might keep the figure that Man
found so fair. And The Black Man brought forth white flour from the wheat and
sugar from the cane and combined them. And Woman went from size as big as a powder keg.
So God said, "Try my fresh green salad." And The Black Man presented
Ranch Dressing, buttery croutons and garlic toast on the side. And Man and
Woman unfastened their belts following the repast.
God then said, "I have sent you hearth healthy vegetables and olive oil in
which to cook them." And The Black Man brought forth deep fried fish and
chicken-fried steak so big it needed its own platter. And Man gained more
weight and his cholesterol went through the roof. Patay lagot ang laki na nya!
God then created a light, fluffy white cake, named it "Angel Food
Cake," and said, "It is good." The Black Man then created
chocolate cake and named it "Devil's Food." Sounds interesting huh! hehe
God then brought forth running shoes like Nike, Adidas and Reebok so that His
children might lose those extra pounds while doing the 6 Pack Journey and Training Tips of Mr. Marco Fulo Batch of '91. And The Black Man gave cable TV with a remote control so Man would not have to toil changing the channels and eat all what he craved during TV time. And Man and Woman laughed and cried before the flickering blue light and gained pounds.
Then God brought forth the potato, naturally low in fat and brimming with nutrition. And The Black Man peeled off the healthful skin and sliced the starchy center into chips and deep-fried them. And Man gained pounds. Real big like Sumo wrestlers.
God then gave lean beef so that Man will consume fewer calories and still satisfy his appetite. And The Black Man created McDonald's, Jollibee, Burger King, Goto King, Lahat ng may King and its very affordable double cheeseburger and with all specialties on it. Then said, "You want fries with that?" And Man replied, "Yes! And super size them!" And The Black Man said, "It is good." And Man went into cardiac
arrest. Patay! Dedbol si Idol.
God sighed and created quadruple bypass surgery. (my story must stop here!!!)
Then The Black Man created HMOs. Hahaha =) *apir*
My New Game Rig (xbox360)
This is my first time to buy an item online. I was so happy knowing that there are lots of seller and buyers that are so serious about it.
Though the seller is too far from our house (45 mins by bus), I never thought of any hindrances and hardships to take the gaming rig. It is so important to me knowing that the price is only Php 4, 950.00 only or equivalent to 99 USD. One thing more was that I am so impressed with the seller, We met in front of Marina Thai, Mahaboula, she was kinda shy that night or maybe aloof to meet somebody she don't know. But then again she is so generous and invited us to go upstairs in her flat.
Finally I found my Game Rig, look like a little boy waiting for a playmate.
CJ and I packed the console immediately coz we don't want to disturb Abby on her resting hour, we paid her and went downstairs fast so we can go home early. CJ and I went to Al-Manshar Mall to have some strolls and have a cup of coffe. When we are having our coffee we found out that we forgot to take the cable of the xbox, so again we called Abby and ask her to leave the cable downstairs with the security guard. We went back to Abby's flat and took the cable to the guard................We took taxi, Safe and sound we reached home.
Thank you so much Abby for this game rig though it it slightly used, it is the thought and your kindness that inspire me.
Thank you also to CJ for giving me a hand to make this Game Rig Upgrade happen.
Now I am enjoying my Xbox360. *apir*
Subscribe to:
Posts (Atom)
